Çanakkale içimi yakar

24 mayıs 2014 tarihinde ÇOGEP( çocuk ve gençler sosyal koruma ve destek programı ) kapsamında " bir hayalim var " adlı projede öksüz ve yetim çocukların yazdıkları mektuplar doğrultusunda düzenlenen Çanakkale -İstanbul gezisinde  toplum destekli  polislerimizle birlikte rehber öğretmen olarak görevlendirilmiştim. Çok anlamlı bir o kadar da sorumluluk yüklü bu görev ömrümün sonuna kadar unutamayacağım deneyimlerden olmuştu. 5 günlük gezimizin ilk durağı Çanakkale'ydi.  Her karışı binlerce şehitimizin kanıyla sulanan toprakları gezerken her seferinde çok etkilenirim.Yine duygu yüklü sahneler yaşayarak , gözlerimmiz yaşlı Büyük Abide'yi geziyorduk.Bir yandan çocuklar abideyi görmenin şaşkınlığı içinde fotograf çektiriyorlar bir yandan , merakla  sorular soruyorlar. Birkaç tanesiyle   fotograf çektiriyorduk ki birden sallanmaya başladım . Kendi kendime "burası çok rüzgarlı sanırım ondan sallandık diye düşünürken" , depremin olabileceği hiç aklıma gelmedi.Tam abidenin altında depremin olması , beni iki kere korkuttu. Birincisi çocukların paniklemesi , İkincisi de sanki oradaki şehitler  bu ülke öyle kolay kazanılmadı uyan ülkeye sahip çık der gibi işaret veriyorlardı. Bunun günlerce etkisinde kaldım.Şehitlerimizin aziz ruhları karşısında bir kez daha minnettarlıkla eğiliyorum. Ruhlarınız şad olsun. Her bir karış topraktaki kanınızda hepimizin sorumluluğu var. Yazdığınız destan hiçbir zaman hafızalardan silinmeyecek.
Ülkemin yaşadığı zor günler bir gün geçecek ve sizler ebedi istirahatgahlarınızda huzurla uyuyacaksınız.