Kırgın ve Alacaklı ...

Kırgınım, küskünüm ve alacaklıyım

Merhaba dostlarım
Son günlerde bir düşüncedir aldı beni.
En son kim tarafından bir iyilik gördüm diye düşün düşün düşün.
Vallahi hatırlayamadım.
Ayıp olmasın diye, zoraki yapılan haricinde, şöyle gönülden gelerek .
Ya da , bir iş için arayanların dışında telefonumun da hiç çalmadığını fark ettim.
Sahi en son kim bana seviyorum seni dedi?
Bi kahve yaptım gel içelim diyen de olmadı.
Halbu ki  yüreğimden geçenleri hiç karşılık beklemeden  sevgiyle yapardım.
Ben de artık içime kapanır oldum.
Küstüm kendime bile.
Nedir bu hayatın anlamsız koşuşturmacalarındaki  insanların keşmekeşliği?
Herşeyi yarına ertele ertele ertele...
Neden hep  kıymeti öldüğünde  anlaşılıyor insanın ?
Ruhlarımızı internet denen ifrite kiraya verdik de,
Kalbimizin sahibi geldi çık diyemez olduk.
Yan komşuda pişen kekin kokusu bütün evi sarıyor da
Canın çekmiştir diye kapıyı çalan olmuyor.
Oysaki tabağını boş da göndermezdik.
Neden ihmal eder olduk dostlarımızı ?
Yarın ararım, yarın giderim, yarın sevdiğimi söylerim, yarın yarın yarın diye diye ....
Bir türlü o yarınları bugün edemedik.
Ben beklemiyorum artık yarınları,
İnanmıyor kalbim artık kimseye
Yoruldum , çok yoruldum.
Üzgünüm, bir o kadar da kırgın ve alacaklıyım bu hayattan.
Gün gelir yaşatmadıklarını hesabından düşerim.