Günlerden birgün ... kurbağaların yarışı varmış.
Hedef, çok yüksek bir
kulenin tepesine çıkmakmış. Bir sürü kurbağa da
arkadaşlarını seyretmek
için toplanmışlar. Ve yarış başlamış. Aslında
seyirciler yarışmaya
katılan kurbağalardan hiçbirinin kulenin tepesine
çıkabıleceğine
inanmıyorlarmış.
Sadece su sesler duyulabiliyormuş:
"Zavallılar! Hiçbir zaman başaramayacaklar!"
Yarışmaya başlayan kurbağalar kulenin tepesine
ulaşamayınca teker teker
yarışı bırakmaya başlamışlar. İçlerinden sadece bir
tanesi inatla ve
yılmadan kuleye tırmanmaya çalışıyormus. Seyirciler
bağırıyorlarmış:
"...Zavallılar! Hiçbir zaman başaramayacaklar!.."
Sonunda, bir tanesi
hariç, diğer kurbağaların hepsinin ümitleri kırılmış
ve bırakmışlar.
Ama kalan son kurbağa büyük bir gayret ile mücadele
ederek kulenin
tepesine çıkmayı başarmış. Diğerleri hayret içinde bu
işi nasıl
başardığını öğrenmek istemişler. Bir kurbağa ona
yaklaşmış ve sormuş bu
işi nasıl başardın diye. O anda farkına varmışlar
ki.... kuleye çıkan
kurbağa sağırmış!
Olumsuz düşünen insanları duymayın... onlar
kalbinizdeki ümitleri çalarlar!
Son Kurbağa
YanıtlaSilSon KurbağaBir zamanlar bir tek leylek kalmış Afrika düzlüklerinde. Tek başına bir köyde yaşarmış. Kimi kimsesi, eşi dostu, hısım akrabası yokmuş. Kurbağa yakalar, onunla beslenirmiş. Kurbağaları severmiş sevmesine, ama o kadar çok avlarmış ki, sonunda nehirlerde hiç kurbağa kalmamış.
Nehir kurbağaları bitince, göllere dadanmış. Oralardaki kurbağalar da tükenmiş. Ama son kurbağa kendine bir çukur kazıp saklanmayı başarmış. Yine bir gün leylek kurbağa peşinde dolaşmış. Bütün çevreyi kolaçan etmiş, ama kurbağaya rastlamamış.
Akşam evine döndükten sonra çalı çırpı toplayıp ateş yakmak istemiş. Uzaklardan kurbağa da dumanı görmüş, hava da iyice soğuduğundan gidip ateşin yanında ısınmaya niyetlenmiş. “Belki bir parça köz alır, ben de kendime ateş yakarım” diye düşünmüş. Leyleğin evine gelmiş kurbağa ve kapıyı çalmış.
“Bana biraz ateş verir misin?” “Kim o?” diye bağırmış leylek içeriden. Kurbağa birden gerçek adını söylemeye korkmuş:
“İyiliksever Ana’yım ben.”
Leylek odadan saygıyla yanıtlamış:
“İyiliksever Ana, kusuruma bakma bugün geç ateş yaktım. Daha otlar alev almadı. Bütün gün kurbağa peşinde dolaştım ve eve geç döndüm. Çalılar alevlenince sana severek veririm elbet!”
Kurbağa buranın leyleğin evi oldğunu anlayınca, korkudan bayılıyormuş az kalsın. Hızla oradan uzaklaşmış. Gerçek kimliğini sakladığını için de dualar etmiş.
İşte kurbağaların soyu bu nedenle tükenmemiş. Yoksa leylek son kurbağanın kendi ayaklarıyla evinin kapısına kadar geldiğini fark etseymiş, dünyada kurbağaların soyu da tükenecekmiş