Penceredeki Karga

 

     80’ine merdiven dayamış yaşlı anne ile onu ziyarete gelen 45 yaşındaki oğlu salonda oturuyorlardı. Hal-hatırdan, çoluk-çocuktan, havadan-sudan sohbet ettikten sonra oğlu sustu. Ayrılık vaktinin geldiğinin sinyalini vermişti. O anda üzerinde oturdukları sedirin yanındaki pencerenin pervazına bir karga kondu.

Yaşlı anne kargaya gülümseyerek biraz baktıktan sonra oğluna sordu: “Bu ne oğlum?”

Oğlu şaşkın, cevapladı: “O bir karga anne.”

Yaşlı anne kargaya biraz daha baktıktan sonra yine sordu: “Bu ne oğlum?”

Oğlu daha da şaşkın, yine cevapladı: “Anne, o bir karga.”

Karga hâlâ pervazda, komik hareketlerle başını sağa sola çeviriyor, başını yan yatırıyor, havaya bakıyor, sonra başını yine onlara çeviriyordu. Yaşlı anne üçüncü defa sordu: “Bu ne?”

Oğlunun şaşkınlığı sabırsızlığa dönmüştü: “O bir karga anne, üç oldu soruyorsun. Beni işitmiyor musun?”

Yaşlı anne dördüncü defa da sorunca oğlunun sabrı taştı ve sesini yükseltti: “Anne bunu neden yapıyorsun? Tam dört defadır onun ne olduğunu soruyorsun, sana cevap veriyorum ve sen hâlâ sormaya devam ediyorsun. Sabrımı mı deniyorsun?”

Annesi yüzünde hâlâ bir gülümseme ile yerinden kalktı, içeri odaya gitti ve elinde bir defterle döndü. Bu bir hatıra defteriydi. Oturdu, sayfalarını karıştırdı ve aradığını buldu. Sevgiyle gülümseye devam ederek sayfası açık bir vaziyette defteri oğluna uzattı ve o sayfayı okumasını söyledi.

“Bugün 3 yaşındaki minik yavrumla salondaki sedirde otururken yanı başımızdaki pencerenin pervazına bir karga kondu. Oğlum tam 23 defa onun ne olduğunu sordu. 23 soruşunda da ona sevgiyle sarılarak, onun bir karga olduğunu söyledim. Rahatsız olmak mı? Hayır! Onun sorusunu masumca tekrar edişi içimi sevgiyle doldurdu.