ELDE VAR HÜZÜN

 Hayat, bazen bir yolculuğa çıkar gibi başlamaz mı? Umutlarla, hayallerle dolu, tıpkı bir sabahın ilk ışıkları gibi. Ancak bir süre sonra, beklenmedik anlar ve kırılmalarla karşılaşırız. Başarıyı, mutluluğu ve huzuru beklerken, onları bulmak bir yokuşu tırmanmak kadar zor hale gelir. Zaman zaman, yıllarca süren bir çabanın sonunda bile, ne o beklenen ödülü, ne de hayal edilen yarını elde edemediğimizde, karanlık bir yalnızlık sarar etrafımızı.

Başarısızlık, kendini genellikle sessizce ve derinden hissettirir. İlk başta bir kırıklık gibi gelir, sonra bir boşluk… Kendi yetersizliğimizi kabullenmek ise en büyük sınavdır. Sadece dış dünyada değil, iç dünyamızda da bir eksiklik hissi doğar. Kendimize duyduğumuz güvenin, zamanla nasıl yerini hüsrana bırakacağını izleriz. Ve o hüsranla birlikte, kimseyle paylaşamadığımız, belki de kimseye anlatamadığımız bir yalnızlık gelir. İnsanlar etrafımızda yürür, ama biz hep bir adım geride kalırız, onların ışıkları uzaklaşırken, biz karanlıkta kayboluruz.

Talihsizlik, aynı zaman diliminde yaşanan ardı ardına gelen çöküşler gibi gelir. Bir şeyler hep yanlış gider, bir kapı açıldığında hemen ardından başka bir kapı kapanır. Şans, bir zamanlar herkesin sahip olduğu bir şey gibi görünürken, bir anda bizim dışımızda kalır, uzak bir dünyaya aitmiş gibi hissedilir. Bazen, bir hayal kurarsınız, bir umut beslersiniz, ama ne zaman gerçekliğe yaklaşsanız, umut o kadar uzaklaşır ki, ellerinizin arasından kayar. Bir zamanlar “belki” dediğiniz şey, şimdi bir hayalet gibi peşinizden gelir. Ve yalnızca o hayaletin soğuk nefesini hissetmek kalır geriye.

Bu duygularda geçen günler elde var hüzün.