Bin parça Beklemede ...

Son günlerde  stres ,ruhumun  insanlar arası çevre yoluna ,yüzükoyun yatmış  debelenen inatçı küçük bir çocuk olmuş , beni heyecanlı  ve bir o kadar gergin bir bekleyişe sürüklüyor. Ne zaman olacak neresi olacak ,nasıl olacak soruları ve onlara bağlanan bir dizi soru öbek öbek üstüme üstüme geliyorlar.Zorunlu olarak tayin istemenin bu kadar zorluğu olurmuş ancak.Daha dün gibi 15 yıl öncesinde bu okulda göreve başladığımda ne kadar da zor alışmıştım şehre , çevreye , insanlara... Dört yıl gibi kısa bir sürede ,okulda ve okul dışındaki sosyal çevremde edindiğim dostlarımı ,arkamda gözü yaşlı kalabalık bir insan gurubunu günler süren adeta vedalaşma törenine dönüşen bir havada helallik ve hediyeleşmeler eşliğinde bıraktığımı hatırladıkça hep o günlerde yaşadım bir süre.Zamanla alışıyormuş insan herşeye , bazen anıları depreşse de .Şimdilerde burda geçen anları hatırlıyorum son bir kaç haftadır.Çok kötü koşullarda devraldığım bin bir emekle var ettiğim sınıfımdan ayrılmak gerçekten çok zor olacak. Öğrencilerim ve velilerimi hiç hesaba katmıyorum bile. Duyan vedalaşmaya helallik almaya geliyor , bu bekleyiş süresini daha da güç hale getiriyor. 15 yıl aynı çevrede olmak , ister istemez oranın sakini olmanızı sağlıyor.Öğrencilerimin her geçen yıl büyümelerine tanık olmak , yeni doğan kardeşlerinin de sırası gelince öğretmeni olmak . Gördükleri her yerde  büyük sevgi ve saygıyla halimi hatırımı sormak , her gün tanıdık bir yüzle selamlaşmak , bazen gizli sırlarını dertlerini dinlemek çözüm önerileri sunmak sadece çocukların öğretmeni olmadan öte mahallenin de öğretmeni olmak , yeni bir sayfa açarken arkamda övünerek bırakacağım en güzel şey olacak.

   Yüreğim çok şeyler konuşuyor , kalemim yazmıyor , yazmak istemiyor.bin parça beklemede ...