KADER GÜLERMİŞ
“Kul plan yaparken kader gülermiş .”
Şu sözün benim son bir yıldır yaşadıklarımla bu kadar ilgili olabileceği aklımın ucundan bile geçmezdi.
Mesleğe başladığımda 20 yılın sonunda emekli olabileceğimi bilmek çok güzel bir duygu ve bir o kadar da uzak görünen bir yoldu .
Fakat ülkemde bir gecede çok şeylerin değişebileceği o zamanlar aklıma gelebilecek yaşlarda değildim .
Ben 20 yılımı doldurup mesleğimin zirvedinde emekli olacaktım ki.
Birden yaş sınırı değişiverdi ve bana 20 yılını doldurman yetmez 53 yaşında emekli olman gerek denilince çok üzülmüştüm.
Banane benim kazanılmış hakkımdı, nasıl olurdu ?
Oflar ahlarla 20 yılın üstüne bir 6 yıl daha çalıştım.
Yine bir gecede değişen şeylerden olmuştu ve emeklilik hakkını elde etmiştim .
Ne olursa olsun verecektim dilekçemi. Ocaktan hazirana tam 6 ay vardı . Şafak sayar gibi saydım günleri.
Bu arada her kafadan bir ses yükseliyordu. daha çok gençsin emekli olup ne yapacaksın bla bla bla.
Hiç birini duymuyordum, duymayacaktım da.
Heyecanla attım imzamı . Sıcak yaz günlerinin sıkıntılı ve heyecanlı günleri geçmek bilmiyordu.
Ama o da ne daha önceki yıllarda emekli olan insanların maaşlarında çok da bir fark olmuyor pek bi kayıp yaşanmıyordu.
Ama bende hiç de öyle olmadı. O kadar çok düşük maaş bağlanacaktı ki. İşte şimdi hapı yutmuştum.
Mevcut şartlarımı koruyamadıktan sonra benim yeniden bir işte çalışmam gerekiyordu.
Ani kararla dilekçemi geri çekmek istedim . Dilekçeme red cevabı geldi .
Artık yapacak bir şey yoktu. Hakkıma razı olacaktım .
17 temmuz pazartesi günü “artık kesin emekli oluyorsun. “ diyerek evraklarımı tamamlamak için okula gittim .
Her şey sona ermişti. Bir üst makama evrak götürmek için yola çıktığımda bir telefon geldi ve dur bekle dendi.
Meğer dilekçem kabul olmuş. Ama gel gelelim kararı net görmeden bana rahat uyku yoktu.
Ne gece uyku vardı ne gündüz bir şey yapmak istemiyordum. Günler geçmek bilmiyordu.
Hatta yurdışına tatile gittim. Aklım hep o sonuç belgesinde huzursuz bir şekilde sözde gezdim.
Döndüğümün pazartesi günü belge nihayet geldi ve ben rahat bir nefes aldım.
Allah bana bir şeyi tekrar hatırlattı. Sen kesin diye yola çıktın ama ben demeden hiç bir şey kesin değildir.
Bu büyük dersle ve daha bir heyecanla okula başladım.
Günler geçti iyi gidiyordu her şey. Üç ayın sonunda bir gün müdür yardımcısı arkadaşım odasına çağırdı ve bana bir teklifle geldiğini söyledi . Müdür yardımcısı olmam için ısrar etti.
Aynı şekilde müdürüm de aynı konuşmayı yaptı. Ben ne olduğunu anlamadan imzamı attım.
Bir hafta sonra müdür yardımcısı koltuğunda otururken buldum kendimi. Çok değişik bir duyguydu.
Ama artık kesin diye konuşmuyordum. Vekaledendi görevim .
Müdür yardımcısı arkadaşım sınava girmelisin diyordu amannn ben istemiyorum diyordum.
Ne olursa olsun o sınava girmelisin dedi ve sınava kendisi götürdü beni.
Plan yapmıyordum artık . Laf olsun diye sınava girdim . Çok zor bir sınavdı.
Sene sonunda görevi devrederim sınıfıma geri dönerim diyordum.
Sonuçlar açıklanınca hiç de düşündüğüm gibi olmadığını anladım.
Bulunduğum ilde branşımda üçüncü sırada yer alınca işler değişti.
Ama stresli bekleyiş peşimi bırakmıyordu ki.
Bu sefer de tercihlerimden hangisi olacak okulumda kalacak mıyım kaygısıyla geçti gitti günler.
Nihayet sonuç okulumdan yana oldu. Geçen sene aynı zamanlarda emeklilik dilekçesi stresi bu sene yerini müdür yardımcılığı heyecanına bıraktı . Bugün tam tamına 10 günlük müdür yardımcısıyım . Nasip bakalım daha ne günler görürüm .
Ama şunu çok iyi biliyorum ki artık hiç bir şeye kesin demiyorum ve plan da yapmıyorum.
Sevgiyle
Tigris
21.07.2024
