Nasıl da buruk bir gün.
Oysaki rengarenk sımsıcak minik yürekler saracaktı kollarımı bu beyaz soğuk taş yığını değil.
Herkes güzel dilekleriyle kutlayacaktı ya hani günümü.
Gözlerden uzaklık ,meğer kalplerden uzaklıkla aynı mesafedeymiş.
İkinci ailem dediğin yerde üveylikmiş payına düşen.
“Aramızda yoktun” demek için önce akıllarda yüreklerde yer etmek gerekirmiş.
Nasıl da heyecanla beklemiştim, beni unutmazlar diye umut etmiştim.
Hiç mi değerim yokmuş, hiç mi hiç sevilmemişim.
Bu kadar mı anlamsızmış her şey.
Öğretmenin günüymüş. Pehhh
Anneee kolum ağrıyor en çok da kalbim…
Hüzünle
24.11.2025
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder